در ادامه این خبر نگاهی به سابقه سخنرانان همایش تدکس کیش خواهیم داشت:

مقصود فراست خواه ؛ جامعه شناس و استاد آموزش عالی است و در دانشگاه های بزرگی چون دانشگاه‌ تهران، شهید بهشتی و علامه طباطبایی تدریس می‌کند. فراست خواه مؤسس و دبیر علمی میز آینده پژوهی آموزش عالی در مؤسسه پژوهش و برنامه‌ریزی آموزش عالی است.فراست خواه می گوید: « چطور ممکن است سرزمینی با این همه حادثه، همچنان پابرجا بماند؟ راز بقا در وسعت خیال ایرانی و در هوشمندی عاملانی بوده است که در دل سختی ها راه های تازه جسته اند. این عاملان همان کنشگران مرزی اند؛ انسان هایی که در میان جامعه و ساختار، میان امید و محدودیت، پل می زنند و ادامه مسیر را ممکن می کنند. »

حمید علیدوستی ؛ در دانشگاه الکترونیک و مخابرات تحصیل نمود.  وی فوتبال را از محلات شروع کرد و بعدها در تیم ملی توپ زد و کار خود را به عنوان مربی ادامه داد. برای علیدوستی« فوتبال تنها یک بازی نیست، روایتی است از زندگی، از لحظه هایی که شادی و اندوه در یک قاب کنار هم می نشینند و از تجربه هایی که نشان می دهد انتخاب میان تماشاچی بودن یا با تمام وجود بازی کردن، سرنوشت ما را رقم می زند. »

علیرضا نوری؛  یکی از کارآفرینان و سرمایه گذاران پیشکسوت و بنام در جزیره کیش است. او با ساخت پروژه های بزرگی مثل بازار مریم، مجتمع تجاری و بولینگ مریم در کیش شناخته می شود. علیرضا  نوری زمانی پا به جزیره کیش گذاشت که کیش از امکانات زیادی بهره مند نبود. در این سال ها در بخش خصوصی تلاش زیادی برای برندینگ جزیره نموده است. برای او که 36 سال پیش پا به جزیره گذاشت، خالی بودن جزیره یک فرصت بود؛ فرصتی که با تکیه بر آنچه در اختیار داشت، توانست بسازد و مسیر توسعه را آغاز کند.

دیبا زاهدی؛ علاقمند به بازیگری که علیرغم میل باطنی تحصیل در رشته معماری را ادامه داد. اما در نهایت زور علاقه اش چربید و فراگیری بازیگری را در کلاس های استاد سمندریان آغاز کرد و از سال 92 پا به دنیای بازیگری گذاشت. زاهدی می گوید: «شاید هیچ کس فقط یک « من » نباشد و در هر نگاه خود دیگرش را زندگی کند. برای او همین تفاوت نگاه ها الهام بخش جست و جویی درونی است، جست و جویی برای فهم اینکه (من واقعی) کجاست؟ چگونه در میان این ( من ) ها، ویژگی ها و قضاوت ها شکل می گیرند. »

علیرضا نیکو؛ دکترای داروسازی دارد اما به عنوان پادکستر و یوتوبر در فضای مجازی فعالیت می کند. نیکو در نقش مجری و فعال رسانه ای هم بسیار دیده شده است. نیکو می گوید: «در جست و جوی مرزها؛ در نگاه اول شاید مفهومی مبهم به نظر برسد، مرز میان خوبی و بدی، زشتی و زیبایی که هر لحظه تغییر می کند. ما به دنبال همین مرزها هستیم، از زاویه دید انسان های گوناگون و در حوزه های متفاوت، تا ببینیم مرزها چگونه معنا پیدا کرده و تغییر می کنند.»

محمد خاوریان؛ فارغ التحصیل مقطع کارشناسی ارشد معماری از دانشگاه هنر تهران است، پس از حدود 8 سال فعالیت در دفاتر معماری معماران مطرح، دفتر طراحی خود را در سال 1394تاسیس کرد و جوایز متعدد داخلی و بین المللی کسب کرده است.خاوریان معتقد است: « وقتی مرزها معمار می شوند؛گاهی مرزها فقط خطی روی نقشه نیستند؛ جای اند که معنا ساخته می شود و زندگی شکل می گیرد. » برای او که جوایز متعدد جهانی را برای خود کرده جست و جوی مرزها همیشه فرصتی برای دیدن جهان از زاویه ای تازه بوده است.

محمدرضا عطایی؛ که عنوان ویژوال آرتیست فعالیت می کند و در زمینه معماری تحصیل کرده است.  او تصویر را با ابزارها و رسانه های متنوعی می سازد؛ از عکاسی و گرافیک تا موشن گرافی، طراحی سه بعدی و حتی هوش مصنوعی. برای او هوش مصنوعی، تنها یک فناوری نوظهور نیست؛ روایتی است از مرزهای تازه خلاقیت، از جایی که خیال انسانی در کنار الگوریتم ها معنا می یابد. از تجربه هایی که نشان می دهد ماشین می تواند هم سفر انسان در کشف تصویر و معنا باشد. وجه تمایز او، نگاهی است فراتر از یک رسانه یا ابزارکه تصویر را استعاره ای برای خلاقیت و زندگی می بیند.

نگار اسکندرفر؛ در رشته روان‌شناسی تحصیل کرد و از ۱۸ سالگی وارد کار روزنامه‌نگاری شد. اسکندرفر مدتی در موسسه‌های فرهنگی و هنری کار کرد و مدتی نیز به روزنامه‌نگاری پرداخت تا آنکه امتیاز نشریه کارنامه را گرفته و به انتشار آن مشغول شد و تمام نیروی مادی و معنوی خویش را پای آن گذاشت. برای او آموزش تنها یک فعالیت فرهنگی نیست؛ روایتی است از پرورش نسل تازه، از باور به اینکه آموزش، اولین قدم ساخت جهانی بهتر است و از تجربه هایی که نشان می دهد آموزش می تواند خود استعاره ای برای زندگی و الهام باشد.

محمد جمشیدی؛ در زمین های کوچک شهرکرد در رشته بسکتبال فعالیت خود را آغاز کرد و در سال های بعد درخشش درآسیا و هم چنین مسابقات المپیک را تجربه کرد . برای جمشیدی، بسکتبال تنها یک ورزش نیست، روایتی است از مرز میان فرد و تیم، از لحظه هایی که تلاش فردی تنها در سایه همکاری و هم دلی معنا می یابد، و از تجربه هایی که نشان می دهد بزرگ ترین دستاوردها، همیشه حاصل کار جمعی است.