امیدوارم هنر در کشورم ارزش واقعی خودش راپیدا کند

 گویندگی در یک تعریف ساده، حرف زدن، انتقال فکر یا منظوری نهفته در یک مطلب، به شیوه ای زیبا و درست به مخاطب است . گوینده خوب علاوه بر داشتن صدا و بیانی زیبا و بدون عیب ( از لحاظ تلفظ حروف، لحن و لهجه) باید سواد کافی داشته باشد . گوینده خوب باید خوب بشنود، خوب ببیند و عملی را که انجام می دهد در مغز کنترل و در زبان پخش کند. یک گوینده باید قدرت برقراری ارتباط داشته باشد. دارای قدرت انتقال فکر و احساس باشد و بتواند شخصیت خود را منعکس کند .

مجری و گوینده رادیو دو نقش ایفا می کند:

1-ارتباط: اولین نقشی که گویندگان و مجریان به عهده دارند ایجاد ارتباط بین شنوندگان و برنامه است. آن ها از طریق خواندن متن یا طرح سؤال و پرسش یا گفتگو و ... موجب ارتباط میان برنامه و مخاطب می شوند. این کارکرد و نقش مشترکی میان دو رسانه رادیو و تلویزیون است. در این حالت ویژگی های فیزیکی صوتی گوینده یا مجری در رادیو و مختصات تصویری گوینده یا مجری در تلویزیون زمینه مهمی برای قبول و وصل مخاطب و همراهی او با برنامه است. از این جا به بعد شرایط و زمینه ها ی بین دو رسانه کاملاً متفاوت است. لذا نقش و کارکرد گوینده و مجری رادیویی با تلویزیونی تفاوت اساسی پیدا می کند .

2-  بسط:  نقش دومی که مجریان و گویندگان رادیو دارند کمک به بسط تصور شنونده درباره برنامه و معنا و مفهوم آن است. در برنامه های گوینده محور رادیو این وظیفه به عهده نویسنده است تا با کم و زیاد کردن کلمات و جملات مطالب لازم را برای بسط در اختیار گوینده قرار دهد، حال آن که در برنامه های مجری محور این کار به عهده شخص مجری است. اگر بسط در رادیو امری الزامی و ضروری است در تلویزیون مخل محسوب می شود و موجب رنجش بینندگان آن است. زیرا تلویزیون همواره کسی را برای ارتباط می خواهد تا تصاویر پی درپی درمعرض قرار گیرد و معنا و مفهوم خود را به مخاطب بچشاند .

ویدا فرجامی از گویندگان و مجریان خوش صدا و باسابقه صدا و سیمای جزیره کیش است که با صدای دلنشین و قدرت بیان بالای خود همواره مخاطبان را جذب برنامه های رادیویی می کند، کمتر کسی را در کیش میبینیم که بااین صدا آشنای نداشته باشد،به منظور آشنایی بیشتر بااین هنرمند توانا در دفتر اقتصاد کیش میزبان ایشان بودیم و به گفت و گو پرداختیم باهم می خوانیم:

خودتان رامعرفی کنید؟

ویدا فرجامی، متولد تهران هستم و سال78به جزیره کیش مهاجرت کردم.من در تهران کارمند رسمی سازمان انرژی اتمی بودم،ولی به دلیل مهاجرت و اینکه این سازمان در کیش شعبه نداشت، مجبور به استعفا وترک کار شدم. زمانی که در تهران بودم با رادیو ایران به صورت جسته گریخته همکاری می کردم،شعرهای سهراب را می خواندم؛با آقای نظام اسلامی ضبط تلویزیونی داشتم،تااینکه به کیش که آمدم،جدی تر به این مسئله پرداختم،چون کارم راهم از دست داده بودم ؛کاملا جدی به این کار پرداختم.سال81رسما وارد صدا و سیمای مرکز کیش شدم،یادم می آید زمانی که وارد شدم،یکی از همکاران گفتند نشیبای جوان آمده.شروع به کار کردم و آن زمان برای کار گویندگی خیلی سخت میگرفتند و زمانی که وارد این حیطه میشدیم باید مدتی کار تولیدی انجام می دادیم.مستقیم پشت میکروفون زنده نمی رفتیم. قالب کار این بود که اول در کنار اساتید کار را یاد بگیریم و بعد وارد استودیو شویم، من 3سال برنامه تولیدی داشتم،برنامه شعر و ادب را اجرا و ضبط می کردم،بعد از رادیو پخش می شد .چون احساسی بود به صدای من هم بیشتر می خورد.تا کم کم وارد برنامه زنده شدم.اوایل وقتی از پشت شیشه مجری را در حال اجرا می دیدم با،خودم می گفتم این خانم چطور آنقدر راحت جلوی دوربین برنامه زنده می رود،ای کاش من هم یک روزی به همین راحتی می توانستم اجرا کنم،کم کم وارد برنامه های زنده شدم،دوره های مختلف را سپری کردم،بزرگان را همراهی کردیم تا به امروز که کم کم باید بازنشسته شوم!هرچند که می گویند صدا هیچ وقت پیر وبازنشسته نمی شود.سال 78در جشنواره ای شرکت کردم و گوینده برتر شدم که از طرف صدای استانها بود هنوز رسمی نشده بودم ولی در حال حاضر کارمند رسمی صدا و سیما هستم

چطوراستعداد فن بیان شما کشف شد؟

خودم که کشف نکردم،مدام از سمت اطرافیان و همکاران به من گفته می شد که صدای خوبی داری؛برو تست گویندگی بده،پیگیری کن

همه اینها جرقه ای شد که جدی تر فکر کنم و پیگیری کنم،اینکه بگویم آرزوی کودکیم بود؛نه

به این فکر کردم که شاید از طریق صدا کاری بکنم،اما وقتی وارد مجموعه رادیو شدم،آنجا را نسبت به سایر رسانه ها بسیار متفاوت دیدم ،رادیو رسانه گرم است علی رغم مهجور بودن و مغموم بودنش و محجوب بودنش،بسیار خاص است،صمیمیت متفاوتی دارد،چون فقط با صدا با مخاطبمان در ارتباط هستیم،با صدا به مخاطب آرامش می دهیم و حالش را خوب می کنیم،حال خودمان هم خوب می شود با مخاطبمان حرف می زنیم،او من را نگاه نمی کند ولی صدای من را می شنود،و ارتباط شنیداری همیشه با دقت و تمرکز بیشتری اتفاق می افتد.علت اینکه به تلویزیون رسانه سرد و به رادیو رسانه گرم می گویند این است که:وقتی تلویزیون نگاه می کنیم ناخودآگاه حواسمان پرت می شود،اگر یک لحظه گریزی از تلویزیون داشته باشیم،حواسمان پرات می شود.مخاطب رادیو که باشی باید خوب گوش کنی،شنونده خوبی باشی تا کلام را بفهمی،اینجاست که می گویند مخاطبان رادیو قشر خاص و فرهیخته ای هستند.چون از نظر شنوایی قوی هستند،آدم هایی که خوب گوش می کنند در دنیا موفق تر هستند،عده ای را حتما دیده اید که وقتی دارید با او حرف می زنید فقط به این فکر است که جواب شما را بدهد و حواسش به شما نیست،رادیو این مهارت را به شما می دهد که اول خوب گوش کنی،وقتی که خوب متوجه شدی این مهارت تقویت هم می شود،انسانهایی که به رادیو گوش می دهند،صبورتر هستند،رادیو رسانه ای است سهل الوصول و همیشه در دسترس،هرجایی که اراده کنید رادیو هست.در حوادث مترقبه اول از همه می توان به رادیو گوش داد،در حال حاضر رقبای زیادی برای رادیو به وجود آمده،اینترنت و...ولی رادیو خواص خود را حفظ کرده و جای خودش است و دوست داشتنی است.

دوره های آموزشی که گذرانده اید؟

به محض اینکه ما وارد صدا وسیما می شویم،باید به دوره های مختلفی که مرکز تهران برای ما در نظر گرفته است شرکت کنیم. بعد از گذراندن دوره ها،مدام از طرف صداو سیمای تهران برای به روز رسانی گوینده کلاس هایی تشکیل می شود که شرکت در آنها الزامی است،بر اساس دوره ای که می گذرانیم با هربار شرکت یک رتبه ای می گیریم و از سطح گوینده یک به سطوح بالاتر ارتقا پیدا می کنیم.

شما از بین حوزه های مختلف اجرای صحنه و گویندگی رادیو تلویزیون کدامیک رو بیشتر می پسندید؟

فقط رادیو،شاید اوایل که آمده بودم،خیلی تعصب خاصی به رادیو نداشتم ولی وقتی کار کردم و مظلومیت رادیو را دیدم احاس قشنگی پیدا کردم،وقتی دیدم چقدر راحت می شود بامردم ارتباط برقرار کرد،وقتی میبینم که مردم چگونه به صدای من گوش می دهند و درجاهای مختلف وقتی من را می بینند صدای مرا میشناسند خیلی دوستش دارم.من کار در رادیو را بیشتر از سایر رسانه ها دوست دارم.

اولین اجرایی را که مقابل دوربین خبر نشستید چگونه بود؟

بار اول که در تهران با آقای نظام اسلامی می خواستم برنامه ضبط کنم واقعا برایم سخت بود،درحدی که دلم میخواست کار را رها کنم و بروم سراغ رادیو!ولی در کیش بعد از 9سال کار کردن در رادیو،جلوی دوربین تلویزیون رفتم و انصافا برایم سخت نبود،چون من رادیویی بودم و برنامه های زنده متعددی را اجرا کرده بودم و برایم راحت بود به تلویزیون نگاه کنم و باحس اجرا کنم و این راحتی  برای دوستانم در تلویزیون جالب بود.فقط آن گرمی که در رادیو وجود داشت را جلوی دوربین احساس نمی کردم.من با رادیو راحت تر هستم.چون در رادیو دیگر مدام نباید حواسمان به پوشش و رنگ آن و طرز نشستن و..باشد و فقط تمرکزمان به کلاممان است وقطعا راحتتر می توانیم حرفمان را به شنوندگان بزنیم،در تلویزیون اینگونه نبود،ولی بعد از یکی دو اجرا آن را در تلویزیون هم پیدا کردم و به مدت 5سال برنامه سیمای خانواده را در تلویزیون کیش اجرا کردم. بسیار هم  موفق بودیم و چندین برنامه مشترک با تهران داشتیم،با گویندگان سیما1تهران،با شبکه جام جم کارکردیم،پیشنهادات مختلفی داشتم که برای اجرا به تهران بروم ولی نرفتم و در کیش ماندگار شدم.

شما گوینده خبر هم هستید؟فرق گويندگي خبر با اجرا چيست ؟

خیر،پیشنهاداتی در این زمینه داشتم،ولی نپذیرفتم،احساس می کنم تونالیزه صدای من برای خواندن خبر مناسب نیست،برای خواندن خبر صلابتی خاصی نیاز است ،البته با تمرین می شود آن را به دست آورد،اما باتوجه به اینکه من بسیار احساساتی هم هستم و نرمی و لطافت را با صدایم به شنوندگان هدیه داده ام که آن را با خواندن خبر عوض نمی کنم،صادقانه بگویم،در این زمینه وارد نشدم چون،خبرها را این روزها خوشایند نمی دانم،به روحیه من خواندن خبرهای ناراحت کننده نمی خورد.

احساسات در کار شما چه جایگاهی دارد؟

بی نهایت مهم است

ویژگی های گوینده خوب چیست؟

گوینده ای که مردمش را بفهمد آنان را درک کند و جنس آن مردمی باشد،موفق است،امکان ندارد گوینده از درد مردم بی خبر باشد و اجرای خوبی داشته باشد.امکان ندارد از میان مردم نیامده باشد و اجرای خوبی داشته باشد،شما زمانی گوینده و مجری خوبی هستی که از صف نانوایی برگشته باشی!سوار تاکسی بشوی و در بازار با مردم گفت و گو داشته باشی و هرچقدر این ارتباطات با مردم بیشتر شود موفق تر است. چراکه تو نماینده مردم هستی و مردم تورا قبول کرده اند که پشت میکروفون بنشینی و حرف آنها را بزنی،بنابراین اگر اندکی گوینده غرور داشته باشد و خود را تافته جدا بافته بداند.سریع از چشم می افتد.آدم هایی که با محبوبیتشان دارند کار می کنند و توانسته اند قلبهای مردم را درکنارخود داشته باشند،موفق تر هستند. در تمام دنیا برای رسانه ها ممیزی وجود دارد،حتی آنان که خودشان را رسانه های آزاد و بدون وابستگی می دانند.خوب است که مردم متوجه شوند افرادی که دارند به شما خدمت می کنند با شما هستند و همانند شما،حتی شاید سطح زندگیشان از شما پایین تر باشد،درد شما را می فهمند،مارا از خود جدا نبینید.هر اتفاقی برای شما بیافتد برای ماهم هست.گوینده ای می تواند موفق باشد که بیشتر از همه ب علی رغم ممیزی ها،حرف مردم را بازگو کند.تمام مجریان و گویندگان تمام تلاششان را می کنند که حرف و خواسته مردم را در حریری بپیچند و به نوعی صدای مردم را به گوش برسانند. همه اینها به تبحر گوینده بستگی دارد که مسئول مربوطه متوجه آن خواسته بشود.ماهیت رسانه را اگر بخواهیم در نظر بگیریم وابسته به مردم هستند،اگر مردم نباشند ما برای چه کار می کنیم؟ماهمه انرژیمان را از مردم میگیریم.

در این ماه مبارک ما برنامه ویژه افطار را باهمکارم آقای اسلامی برنامه ضیافت افطار را اجرا میکنیم،خیلی خوشحالیم که افطار برای مردم اهمیت ویژه ای دارد و مخاطبین ما در این ماه همیشه 5برابر بیشتر از ماه های دیگر است،این را از پیامک های شنوندگان متوجه می شویم.دم افطار همه حالت معنوی را دوست دارند و مشارکت میکنند در این حس خوب.

بداهه پردازی در کار شما چگونه است؟

بسیار زیاد،گوینده ای که بداهه پرداز خوبی نباشد را نمی توان در زمره گویندگان قرار داد.البته این را هم اضافه کنم که ما سه نوع گوینده داریم،گوینده تکست خوان که بداهه خوبی ندارند و معمولا اکتفا می کند به متن نوشتاری که به آن داده می شودو گوینده ای که بداهه گو است،علاوه بر آن متن و نوشتار غالبی که در برنامه وجود دارد و باید آن را اجرا کند با بداهه می تواند برنامه را بچرخاند و به این گوندگان می گویند مجری-گوینده،نوعی گویندگی دیگر هم داریم باعنوان کارشناس مجری:یعنی اینکه با شخصی که مصاحبه و گفت و گو می کند از آن موضوع باید اطلاعاتی داشته باشد و تمام اینها به سابقه و سواد گوینده بر می گردد و مراحلی که طی می کند.برای اینکه از گوینده صفر دربیاییم حداقل به 6سال سابقه در گویندگی نیاز داریم . هرچه به مرور سوابق اجرا بالاتر می رود گوینده زبده تر می شود وبا گذسته زمان ابزارهای ارتباطی را خوب یاد می گیرد،صدا یکی از ابزارهای ارتباطی و مهمترین آن است،از طریق تونالیزه صدا در ابتدا باید بتوانیم شنونده را جذب کنیم،با همان سلام اول باید شنونده را به ادامه برنامه ترغیب کنیم،چون ما فقط 30ثانیه وقت داریم تا به شنونده بگوییم که با من بمان.بعد از 30ثانیه شنونده تصمیم خود را گرفته،چون صدای ما را در 30ثانیه اول می شنود،اول صدا،بعد لحن،اجرا،نوع ادبیات،نوع کلام،تمام این ها جمع می شوند و به شنونده می گویند که ای مخاطب دوست داشتنی من را تا انتها بشنو.علی رغم اینکه در تاکسی هستی گوشت با من است،در حال کار هستی ولی من را می شنوی،این نگه داشتن مخاطب تبحر یک گوینده را می رساند و اگر کسی گوینده خوبی نباشد در 30ثانیه اول مخاطب خود را از دست می دهد.

شما در کدام دسته قرار دارید؟

من کارشناس مجری هستم

اگر در حين اجرا تپق بزنيد چه مي كنيد ؟

تپق در اجرا بسیار طبیعی است.اگر تپق بزنم با شنونده ام همراه می شوم و می خندم،من تپق را زنگ تفریحی می دانم برای اجرایم.گاهی اوقات تپق ها را به فال نیک گرفته ام و باعث شده که اجرایم لطیف تر بشود.کمی جنبه شوخی پیدا می کند.در برنامه هایی که جنبه رسمی ندارند،تپق زدن هیچ مشکلی نیست و باعث شاد شدن برنامه هم می شود. اما درهر جایی هم جایز نیست،برای کلام بزرگان،ائمه و مسئولین عالی رتبه کشوری،نمی توانیم تپق بزنیم و اگر این اتفاق افتاد خیلی ظریف و متبحرانه باید کلام را تصحیح کرد.

یک برنامه ای صبح ها اجرا می کردم به نام حدس بزنید،من مطالبی را می خواندم و براساس آن خصوصیات، شنونده باید حدس می زد،موضوع چیست،یکبار داشتم خواص یک میوه را می خواندم و نا خودآگاه اسم آن میوه از دهانم پرید و خودم متوجه نشدم،همان موقع آمار بسیار بالایی از پیامک برای ما رسید که ،خانم فرجامی شما جواب سوال را گفتید!و پیام هایی از این قبیل،تا مدت ها ما پیامک هایی راجع به این موضوع داشتیم و این خودش باعث جذاب شدن برنامه شد.تپق همیشه هم بد نیست و راهی است برای جذب مخاطب.در استانداردهای جهانی اجرا تپق همیشه بدیهی ترین اتفاق برای گوینده برای مجری است.

از اجراي چه نوع همايش ها و برنامه‌هايي لذت مي‌بريد؟

معمولا رسمی،در اجراهای فان و سرگرم کننده من برنامه طنز عصرگاهی را به مدت 2سال است اجرا میکنم و در همین برنامه هم خیلی مسائل را رعایت می کنم،هرصدایی شاخصه هایی دارد که برای کاری خاص باید استفاده شود،من احساس می کنم شخصیت و شاخصه صدای من بیشتر به اجرای برنامه های رسمی است.اجراهایی که در خیابان است مهارت خیلی خاصی می خواهد که باید بتوانیم مردم را جذب کنیم،جلب توجه کنیم و جوری شاد اجرا کنیم که مردم تا آخر برنامه با ما بمانند،اجرای جشن های سرگرم کننده به صدای من نمی خورد .معمولا همایش های خاص و رسمی را دوست دارم و می پذیرم.

در تنظیم کنداکتور برنامه ها از شما نظرخواهی می کنند؟

کنداکتور همیشه قبل از جشن تنظیم می شود،اما نظرخواهی می شود،زمانی اجرای خوب و موفقی داشتم که از من نظرخواهی شده و برنامه بهتر پیش رفته است.اگر خیلی غالب بندی شده باشد و نظری از مجری نخواهد برنامه خیلی خشک می شود،چون مجری با توجه به تجاربی که دارد میتواند پیشبینی هایی برای بهتر شدن برنامه ها داشته باشد و اگر نظرخواهی نشود،مجری آنقدر انعطاف دارد که بتواند برنامه خوبی را اجرا کند.

گویندگان و مجری ها محدودیت‌های اجتماعی یا حرفه‌ای هم دارند؟

بسیار زیاد،آنقدری که ما در کیش محدودیت داریم حتی در تهران هم اینگونه نیست،کیش کوچک است و کارما خیلی حساس است،اوایل که در تلویزیون برنامه اجرا می کردم،حتی رستوران هم که می رفتم و همه مرا میشناختند،حس خیلی خیلی قشنگی برای من داشت،ما اجرا می کنیم که احساسات مردم را دریافت کنیم. همه مجریان دنیا زمانی که بازنشسته می شوند و از کار دست می کشند افسرده می شوند.چون احساسات بی نهایت مردم را ندارند.چون یک عمر در مرکز توجه بودند،زمانی در اوج هستند و سپس افول می کنند.ولی گاهی انسان به خلوت نیاز دارد و ما خیلی باید مراقب خودمان باشیم،چون به نوعی الگوی اجتماعی هستیم،نباید حرکتی سهل انگارانه انجام دهیم کسی خطایی را از ما نمی پذیرد،چون ما برای مردم از همه چیز حرف می زنیم،ولی گاهی سختگیری هایی هم می شود که به دور از انصاف است.خیلی از خواسته های طبیعیمان را هم نمی توانیم انجام دهیم.

استرس و اضطراب چه نقشی در اجراهایتان دارد؟

متبحرترین گوینده در دنیا اگر اضطراب اولیه یا استرس لازم را در مقابل میکروفون نداشته باشد،گویندگی خوبی نخواهد داشت،چون آنتن را جدی نگرفته است.استرس لازم خیلی برای گوینده مهم است.

فن بیان چه تاثیری در زندگی دارد؟

.این روزها مردم بسیار زیاد نیاز به یادگیری فن بیان دارند،معجزه کلام این روزها بیشتر از گذشته می تواند به موفقیت انسان ها کمک کند. من گویندگی و فن بیان را 4سال است تدریس می کنم،با اینکه صدا و سیما مدت هاست جذب ندارد.ولی در دوره هایی که برگزار کردم علاقه مندان زیادی در این زمینه در کیش داریم کلاس های متعددی در فرهنگسرای سنایی و موسسه سروش سیما برگزار کردم،دوستان زیادی پیدا کردم که همگی اساتید دانشگاه ها بودند و علاقه داشتند فن بیان قوی تری داشته باشند.فن بیان خیلی در زندگی اهمیت دارد.این دوره ها به عنوان،آموزش فن بیان برگزار شدند،هیچ کس صدای بدی ندارد،ما باید بتوانیم واژه ها را صحیح بیان کنیم،فقط صدا باید ساخته شود،صدا برای بیان باید مطلوب باشد،جایگاه صدا باید پیدا شود؛دوره های متععدی برگزار شد،از مبانی شروع شد تا پیشرفته،بااینکه متقاضی بسیار زیاد است ولی هنوز برای سال جدید برنامه ای نریختیم.

گوینده مورد علاقه شما چه کسی است؟

خانم مریم نشیبا گوینده مورد علاقه من است. وقتی وارد رادیو شدم همه گفتند،خانم نشیبا!ولی من فکر می کنم آیا کسی مثل خانم نشیبا می آید؟ممکن است کسی شبیه او باشد؟من فقط تن صدایم به او شبیه است.حکم مادر من را دارند. همچنین آقای احسان علیخانی مجری خیلی خوبی است.بداهه پرداز بسیار خوبی است،آقای رشیدپور هم از مجریان خوب ما است.عادل فردوسی پور هم که اسطوره اجرا است.ما در دوره هایی که شرکت می کنیم باید همدیگر را نقد کنیم؛استادی که ما داشتیم همیشه بالاترین نمره اجرا را به عادل فردوسی پور و خانم نشیبا می داد و بعد چگونگی اجراهایشان را تحلیل می کردیم که چرا موفق هستند،اول اینکه مجری باید کاریزماتیک باشد،فردوسی پور علاوه بر کاریزمایی که در اجرا دارد و تواضع بسیاری هم دارد و سالها در این کار بزرگ شده است.نود را مثل بچه ای بزرگ کرد و به ثمر رساند،فردوسی پور معقولانه و منصفانه و متبحرانه اجرا میکرد.شاید از لحاظ استاندارد از او ایرادهایی می گرفتند،که به دوربین نگاه نمی کند و ...فردوسی پور اجرا را آفرید،سبک را آفرید.تقلید نمی کند.تقلید کار را خراب می کند.

بجز این هنر به هنردیگری علاقه مند هستید؟

دیزاین،من اگر گوینده نمی شدم،حتما دیزاینر می شدم.

انتخاب لباس‌های شما بر عهده چه کسی است و بر چه اساسی انتخاب می‌شود؟

برای اجرای رادیو که انتخاب لباس اهمیتی ندارد!همان فرم اداری!ولی برای اجرای تلویزیون خودمان انتخاب می کنیم فقط ممکن است کارگردان یا تهییه کننده بگوید،مقنعه رنگی بپوشید یا مانتوی رنگ شاد!طراح لباس برای مجری نداریم!

مسئولین هنری کیش از وجود هنرمندانی مثل شما چگونه استقبال می کنند؟

بستگی به دوره های متفاوت دارد،اگر منصفانه بخواهم قضاوت کنم،در حال حاضر احساس می کنم قدر هنرمندان را نمی شناسند،چیزی که در کیش دغدغه من و امثال من است، فرق بین هنرمندان بدل و هنرمندان اصیل است. در کیش اهتمامی برای شناخت هنرمندان اصل وجود ندارد و عرصه برای افراد بدل باز شده است.کسی که هیاهو می کند و خودش را همه جا به عنوان هنرمند معرفی می کند،واقعی نیست! ذات هنر آرام بودن هنرمند است،کسی که هنرمند واقعی باشد همه جا،جار نمی زند من هنرمند هستم.در کیش قصه هنرمند بدل و اصل بیداد می کند.هنرمند واقعی گاهی ترجیح می دهد در خلوت خود و انزوا به خلق اثر هنری بپردازد.

در زمینه مجری گری چه نمره ای به خودتان می دهید؟

مردم باید به ما نمره بدهند،ولی خب بر اساس تجربه هایی که این سالها کسب کرده ام 17به خودم می دهم!با 20خیلی فاصله  دارم.کسی که خودش را خیلی دست بالا بگیرد آفت زده است!و اگر بخواهد خیلی کم نمره بده نشان دهنده این است که اعتماد به نفس کافی ندارد.پس مردم اگر نمره بدهند خیلی بهتر و دقیق تر است

برای  علاقه مندان به رشته هنری مجری گری چه توصیه ای دارید؟

زمانی که کلاس های متعددی برگزار کردم متوجه شدم که در کیش علاقه مندان زیادی با صداهای زیبایی که مناسب برای گویندگی هستند و قابلیت اجراهای خوبی دارند،در جزیره داریم، اما فقط صدا نیاز گویندگی و اجرا نیست،مطالعه ،علم به این کار، لازمه اجرای خوب است.اگر مطالعه و سواد کامل نداشته باشیم ولی صدای خوبی داشته باشیم،کافی نیست.باید راجع به همه مسائل اطلاعات کافی داشته باشیم.بخصوص در برنامه های رادیویی باید اطلاعات لازم را درباره هرآنچه دارید صحبت می کنید و می شنوید داشته باشید.برخی می گویند که مجری اقیانوسی است به اندازه یک بند انگشت!چون نیاز نیست خیلی زیاد راجع به همه چیز بدانیم،ولی راجع به همه چیز به اندازه یک بند انگشت باید اطلاعات کافی را داشته باشیم.این گونه است که مجری موفق می شود.آرزو می کنم افرادی که علاقه دارند به این هنر،زودتر به آرزوی خود برسند و کارشان را آغاز کنند و به جای ما بیایند چراکه ماروزی بازنشسته می شویم و باید جوانان جای ما را پر کنند.جوانان خوش ذوق و خوش صدا و بامعلومات کافی.تنها ورودی جذب صدا و سیما در حال حاضر دانشگاه صدا و سیما است.

کلام آخر

امیدوارم هنر در کشورم ارزش واقعی خودش را پیداکند و بزرگترین آرزوی من این است که هنرمندان جایگاه خودش را بدست بیاورند و ارزش گذاری شوند و فرق بین هنر اصیل و بدل مشخص شود.برای مردمم آرزوهای خوب دارم و امیدوارم شرایط زندگی و معاش مردم روز به روز بهتر شود و آنقدر اتفاقات خوبی بیافتد که لبخند به لب همه باشد.