در سوی دیگر، نخبگان و نیروهای متخصص یا نادیده گرفته می‌شوند یا به حاشیه رانده می‌شوند. این وضعیت، مهاجرت فزاینده نخبگان را به دنبال دارد؛ پدیده‌ای که به معنای خروج سرمایه انسانی و تضعیف توان رقابتی کشور در جهان امروز است. کشوری که بهترین ذهن‌های خود را از دست می‌دهد، ناخواسته آینده‌اش را واگذار می‌کند . یکی از دردهای مزمن سیستم مدیریتی کشور، بی‌اهمیتی به نخبگان و شایسته‌ها و در مقابل، میدان‌دادن به افرادی است که نه تخصص دارند و نه فهم درست از مسئولیتی که بر عهده گرفته‌اند. در بسیاری از موارد، معیار رسیدن به مناصب مهم نه دانش و توانمندی، بلکه رانت، رابطه و وابستگی حزبی ، رفاقتی ، فامیلی و..... است  نتیجه این وضعیت روشن است: تصمیم‌های غلط، مدیریت ضعیف و عقب‌ماندگی روزافزون کشور

از منظر اجتماعی نیز، رانت‌محوری پیام خطرناکی به جامعه منتقل می‌کند اینکه تلاش، تحصیل و تخصص ارزشی ندارد. این پیام، امید اجتماعی را کاهش می‌دهد، بی‌اعتمادی عمومی را گسترش می‌دهد و فساد را به امری عادی بدل می‌کند. در چنین فضایی، انگیزه جوانان برای پیشرفت از مسیر درست از بین می‌رود .

راه برون‌رفت روشن است اما اراده می‌خواهد: شفافیت در انتصابات، پاسخگویی مدیران، مقابله جدی با رانت و بازگشت واقعی به شایسته‌سالاری. توسعه، با شعار محقق نمی‌شود؛ با احترام به علم، تخصص و لیاقت ممکن است. تا زمانی که رانت جای عقلانیت را بگیرد، عقب‌ماندگی بهایی است که ناگزیر باید پرداخت کنیم .