اولین و مهم‌ترین پیامد انتصاب افراد غیرمتخصص، کاهش کارایی و بهره‌وری سازمان است. فردی که در یک حوزه تخصصی تجربه و دانش کافی ندارد، نمی‌تواند به‌طور مؤثر تصمیم‌گیری کند. تصمیماتی که توسط افراد غیرمتخصص اتخاذ می‌شود، ممکن است اشتباه یا غیرقابل اجرا باشد و منجر به هزینه‌های مالی و زمانی زیادی برای سازمان گردد .

یکی از دلایلی که باعث می‌شود افراد غیرمتخصص به پست‌های مدیریتی یا تخصصی منصوب شوند، فرصت‌طلبی برخی از افراد است که صرفاً به دنبال قدرت و مقام هستند. این افراد معمولاً از تخصص و تجربه‌ کافی برخوردار نیستند، اما برای تامین منافع  خود از راه‌های مختلف (روابط، توصیه‌ها و سفارشات  غیرمتخصصانه) به دنبال کسب پست‌های مدیریتی هستند .

این رویکرد نه‌تنها به عملکرد سازمان  آسیب وارد می‌کند، بلکه فرهنگ سازمانی را نیز تضعیف می‌کند. کارکنان سازمان زمانی که مشاهده می‌کنند افراد غیرمتخصص به پست‌های مهم منصوب می‌شوند، احساس بی‌عدالتی و بی‌اعتمادی خواهند کرد. این باعث کاهش انگیزه و احساس مسئولیت در بین تیم‌ها می‌شود و در بلندمدت می‌تواند به فرسایش سرمایه انسانی منجر گردد .

برای جلوگیری از چنین مشکلاتی، لازم است که انتصاب‌ها بر اساس شایستگی و تخصص فرد در آن حوزه انجام شود، نه روابط یا موقعیت‌های دیگر. سازمان‌ها باید فرآیندهای ارزیابی و انتخاب دقیق‌تری برای پست‌های مدیریتی و تخصصی خود داشته باشند. همچنین، تأکید بر آموزش مستمر و ارتقای سطح تخصص کارکنان می‌تواند به کاهش چنین پدیده‌هایی کمک کند . در نهایت، باید توجه داشت که «مدیر باید متناسب با  پست باشد»، یعنی مدیر باید بر اساس دانش و تجربه‌ خود انتخاب شود، نه اینکه برای آدم ها دنبال پست گشت! وقتی فرد مناسب در پست مناسب قرار گیرد، نه تنها سازمان بلکه خود فرد نیز می‌تواند بهترین عملکرد را از خود نشان دهد و در نهایت باعث رشد و تعالی سازمان گردد و بالعکس  .