تا پیش از این دوره مدیران دبیرخانه شورای عالی مناطق آزاد از باورمندان به ماموریت و ضرورت شکل گیری این مناطق بودند.شوربختانه امروز شاهد حضور جریان هایی در مدیریت ارشد دبیرخانه و بعضا مناطق آزاد تجاری صنعتی هستیم که تا دیروز مخالفان سرسخت و ثابت قدم همین مناطق بودند.

     چه اتفاقی افتاده است که مخالفان دیروز پست های مدیریتی امروز را اشغال کرده اند؟ به باورم بخشی از پاسخ را در میل به ورود به حوزه اجرایی باید جست. همچنین علاقمندی به ماندن در بدنه دولت از پس ناکارآمدی ها و شکست های مدیریتی و اجرایی. برای برخی هم این موقعیت به مثابه اتاق انتظاری است تا موقعیت های جدید بدست آورند.البته انگیزه های مالی را هم نمی توان نادیده گرفت.قدر مسلم ، مخرج مشترک اکثریت منصوبین درمناطق آزاد تجاری صنعتی ، ناباوری به مبانی نظری شکل گیری مناطق آزاد تجاری صنعتی و ناآشنایی با ماموریت ها و کارکردهای مناطق درفرایند توسعه ملی است.

   ریشه و پیشینه نظری و فکری افراد بخشی از هویت آنهاست. کیستی خودرا با همین هویت معرفی می کنند. مخالفت ها و موافقت ها با هویت فکری و نظری گره خورده است. قرار گرفتن فرد در مسئولیتی که به آن باوروشناخت ندارد، نیاز به توجیه دارد. توجیه ابزارموثری برای قانع سازی فردی و جمعی است. مدیریت موقعیت پارادوکسیکال یا تناقض نما ، با همین توجیه ها امکان پذیر می شود. برای موقیتی که تا دیروز از نظر ناباور و ناآشنا کارکرد نابهنجاراقتصاد و فرهنگی داشته است،چه اتفاقی افتاده که امروز تن به پذیرش مسئولیت آن می دهد.

   داوران دودی شکلدیار دودی برای توجیه حضور خود در منصب جدید چاره ای ندارند جز نابسامان نشان دادن آن موقعیت و معرفی خود بعنوان مصلحی برای نجات و رستگاری . کافی است به برخی از شعارهای داوران دودی شکل در همین ایام مسئولیت نگاهی بیندازیم تا به صحت این گزاره پی ببریم. "مبارزه با جریان نئولیبرالیسم حاکم بر مناطق آزاد"، " مبارزه با طبقه سازی در مناطق آزاد تجاری صنعتی"، " جمع کردن بساط تساهل و تسامح فرهنگی در مناطق آزاد تجاری صنعتی"، " محرومیت زدایی در مناطق آزاد تجاری صنعتی" و اخیرا " مردمی کردن مناطق آزاد تجاری صنعتی" و " بین المللی سازی" که ترجمه و نشانی دیگری از همان خط داوران دودی شکل است. بگذریم که مبدع شعار مبارزه با حاکمیت نئولیبرالیسم در مناطق آزاد، امروز با ادبیات همین نحله بدنبال توسعه صنایع فرهنگی و خلاق افتاده و به " سرنخ" بعنوان راه حل کارآمدسازی حوزه دانش بنیان سازی عرصه های اقتصاد فرهنگ و نوآوری اجتماعی ، رسیده است. البته نباید رسالت دودی و سیاه نشان دادن وضعیت فرهنگی ، اجتماعی و حضور مردم در مناطق آزاد را فراموش کرد. اگر مناطق را سیاه و دودی نشان

ندهند ، فلسفه وجودی خودشان در این مناطق زیر سوال می رود. پس باید به تاسی از بنیانگذار این روش یعنی سعید محمد ، هراز چند گاهی به بهانه دیدار با شخصیت های دینی ، گزارشی ازوضعیت سیاه فرهنگی و اجتماعی مناطق ارائه دادتا علاوه بر توجیه حضور خود برای مقامات محترم دینی به آنها اطمینان داد بعنوان وظیفه دینی و جهادی مبارزه با این نابسامانی های ساختگی را در اولویت دارند.در این میان چه باک که چهره خدوم بخشی از تلاش گران توسعه را تیره و سیاه کنیم.

         به جرات می توان ادعا کرد که یکی از تجلی گاه های حضور پررنگ مردم و ایفاء نقش برای عمران ، آبادانی و توسعه ، مناطق آزاد تجاری صنعتی و ویژه اقتصادی است.کجا را سراغ دارید که بدون کمک ها و اعتبارات دولتی و حاکمیتی بتوانند مسیر توسعه خود را پیش برند. اولین شرط برای تاسیس منطقه آزاد ، تکیه دادن به درآمدهای خود و قطع ارتزاق از بودجه های عمومی است.چگونه است که مناطق آزاد با وجود این محرومیت که در نوع خود به ویژه در حوزه های آماده سازی زیرساخت ها بی سابقه است، توانسته اند فضای لازم را برای عمران، آماده سازی زیرساخت ها و توسعه فراهم آورند. رمز استمرار عمران و آبادانی  جز حضور مردم و بخش خصوصی نیست. پشت کردن به میثاق ملی مناطق آزاد تجاری صنعتی با مردم و بخش خصوصی یعنی قانون چگونگی اداره مناطق آزاد تجاری صنعتی هم نتوانسته است ریشه های حضور مردم و بخش خصوصی را قطع کند. از صاحب منصبان که چند صباحی به لطف سیاست و نه لیاقت، در این مناطق مسئولیت دارند ، انتظار می رود که برای توجیه حوزه سیاست و ایدئولوژی ، این دیار را دودی و سیاه نکنند. بدانید که خورشید زیر ابر نمی ماند.

باور کنیم

در این دیار دودی

 این داوران دودی شکل

بیهوده، گل

به ساحت مهتاب می زنند.